
Ένας δολοφόνος διαλέγει τα θύματα του με βάση το ονοματεπώνυμο τους και συγκεκριμένα αν έχουν τα ίδια αρχικά. Η μόνη που έχει την "ενόραση" να το καταλάβει αυτό είναι η ντέντεκτιβ Megan Paige η οποία όμως αφού της έγινε εμμονή η σύλληψη του χρειάστηκε να κλειστεί σε ψυχιατρική κλινική γιατί διαγνώστηκε πως έπασχε από σχιζοφρένεια. Μετά από λίγο καιρό και αφού "θεραπεύτηκε" η ντέντεκτιβ ξανάπιασε δουλειά στο αστυνομικό τμήμα όπου μέσα από διάφορα στοιχεία κατάλαβε ότι ο δολοφόνος συνεχίζει τους φόνους με την ίδια μέθοδο.
Το σενάριο, το οποίο βασίζεται σε αληθινή ιστορία, δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι τρομερό αλλά θα μπορούσε να αναπτυχθεί αρκετά καλά. Δυστυχώς η σκηνοθεσία είναι που ήρθε και το σκότωσε αφού ήταν από μέτρια έως κακή, χωρίς να δίνει να καταλάβεις ποιο ήταν το βασικό πλάνο του σκηνοθέτη που κινούταν ανάμεσα στην σχιζοφρένεια και το παραφυσικό χωρίς να "σιγουρεύει" ούτε το ένα ούτε το άλλο και απλά στο τέλος να αφήνει ένα τρανταχτό υπονοούμενο για sequel.
Μάλλον το μεγάλο στοίχημα της παραγωγής ήταν το cast αφού όλοι οι ηθοποιοί είναι γνωστοί από κάπου, είτε άλλες ταινίες είτε τηλεοπτικές σειρές. Το στοίχημα αυτό πάντως μάλλον το χάσανε γιατί η πρωταγωνίστρια, Eliza Dushku, πραγματικά πιστεύω πως δεν θα μπορέσει ποτέ να εξελιχθεί σαν ηθοποιός και μένει πάντα σε πολύ μέτρια επίπεδα όπως μας έχει συνηθίσει στο Tue Calling και στο φετινό Dollhouse. Οι σκηνές που "προσπαθούσε" να εκφράσει την σχιζοφρένειά της με τους σπασμούς και τα λοιπά κόλπα ήταν τουλάχιστον τραγικές και πραγματικά δεν πιστεύω πως έπεισαν κανέναν.
Μία μέτρια συνολικά ταινία που όμως αξίζει μέχρι και ενοικίαση αλλά τίποτα παραπάνω.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου