Βρισκόμαστε στο 1986, όπου ένας νεαρός κιθαρίστας ενσωματώνεται στα Μωρά στη Φωτιά για να ροκάρει μαζί με τον Στέλιο «Σαλβαδόρ» Παπαϊωάννου και την παρέα του, μέχρι το 1988. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή, καθώς ξεκινάει η μεγάλη περίοδος των Ξύλινων Σπαθιών και ο Παύλος Παυλίδης γίνεται ευρέως γνωστός, ενώ το γκρουπ απο τη Θεσσαλονίκη κατακτά τη ροκ σκηνή. Το ταξίδι κράτησε μέχρι το 2003. Από κει και πέρα πορεύεται μόνος του, έχοντας μια μπάντα να τον ακολουθεί, τους B-Movies. Το 2010 κυκλοφορεί ο τρίτος προσωπικός δίσκος, με τίτλο «Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει». Γνωστός για τα «ταξιδιάρικα» τραγούδια του, έτσι και αυτό το άλμπουμ σε πηγαίνει σε πολλούς διαφορετικούς τόπους της φαντασίας σου. Δυνατό ξεκίνημα με το «Αυτό» και την «Ανάμνηση της ευτυχίας», ενώ η συνέχεια γίνεται καλύτερη με την «Λευκή καταιγίδα», όπου παίζει αρκετά στο ραδιόφωνο.
Το «Ράδιο lollipop» δεν θα το ξεχάσεις λόγω της υπέροχης μελωδίας του και το «Αντικαταπληκτικά» λόγω των στίχων του. Κορυφή αποτελεί το «Νοσφερατού» προς το κλείσιμο του δίσκου, ενώ αν θέλεις να μάθεις τους λόγους της διάλυσης των Ξύλινων Σπαθιών, άκουσε το «Όλα όσα αγάπησα», όπως έχει πει ο ίδιος ο τραγουδοποιός απο τη Βέροια. Με παρεϊστικη διάθεση, ο Παύλος Παυλίδης μας χαρίζει εικόνες από καλοκαίρι. Ένας αρκετά πιο φωτεινός δίσκος χωρίς τις παλαιότερες μελαγχολίες, με περισσότερα ποπ στοιχεία και εύκολος στην ακρόαση. Ο Παύλος συνεχίζει να κρατάει τις δισκογραφικές του δουλειές σε υψηλό επίπεδο, γι’ αυτό το λόγο συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τους καλύτερους ροκ τραγουδοποιούς της γενιάς του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου