
Ο δίσκος κυμαίνεται στο ίδιο ύφος του γκρουπ, που κρατάει εδώ και χρόνια, αν και το άνοιγμα με το «Μοιραίο Καραβάνι» δεν σε παραπέμπει στα «Μωρά» που έχουμε συνηθίσει να ακούμε. Συναντούμε πνευστά που ποτέ δεν υπήρχαν στα προηγούμενα άλμπουμ, ωστόσο τα ηλεκτρικά και δυνατά σημεία επικρατούν και έτσι, δεν «ξενερώνει» ένας φανατικός ακροατής του συγκροτημάτος. «Το τελευταίο SOS» ξεχωρίζει για το κιθαριστικό του μέρος, ενώ στη «Χλωμή Φωτιά» ο Στέλιος Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου με τα φωνητικά του σε κάνει να επιστρέφεις σε παλιές εποχές («Μανιφέστο», «Βαβυλωνία»). Στη συνέχεια, έρχεται η μπαλάντα με τον ομώνυμο τίτλο, μια πολύ όμορφη στιγμή του άλμπουμ. Τα πνευστά θα τα συνατήσουμε και στη συνέχεια, στα «Βρώμικα Λεφτά».
Αν τον συγκεκριμένο δίσκο, τον κυκλοφορούσε συγκρότημα με όνομα πλην του «Μωρά στη Φωτιά», θα μιλάγαμε για έναν ανέλπιστα όμορφο δίσκο. Ωστόσο, αν περιμένεις κάτι απο το γκρουπ που ονομάζεται «Μωρά στη Φωτιά», αυτα τα 8 τραγούδια δεν είναι και το καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν πέρασε η εποχή των «Μωρών». Γνωρίζω, όμως, ότι πάντα θα ακούω τα καταπληκτικά τους τραγούδια από τη χρυσή εποχή τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου