Ο κιθαρίστας Dan Taylor και ο τραγουδιστής Kelvin Swaby, έχοντας στη πλάτη τους πολλά χρόνια φιλίας μεταξύ τους και αγάπη για τη μουσική, αποφασίζουν κάπου στα μέσα του 2007 να σχηματίσουν ένα συγκρότημα. Στο σχήμα ενσωματώνονται και ο ντραμίστας Chris Ellul και ο μπασίστας Spencer Page. Έτσι, δημιουργούνται στην Μεγάλη Βρετανία οι Heavy, παίζοντας λίγο από funk, soul και indie rock. Την ιδια χρονιά που σχηματίζεται το γκρουπ, κυκλοφορεί και ένα single με τίτλο “That Kind of Man”. Επίσης, τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί και το ντεμπούτο τους άλμπουμ, “Great Vangeance and Furious Fire”. Κάπου εκεί αρχίζουν να γίνονται οι Heavy να γίνονται γνωστοί, καθώς το άλμπουμ αγαπήθηκε αρκετά από τον κόσμο. Η μπάντα δεν έμεινε εκεί, όμως, και το 2009 κυκλοφορεί το “The House That Dirt Built”.
Στο άνοιγμα του δίσκου μας υποδέχεται μια βαριά φωνή που μας «προειδοποιεί» να μην εισέλθουμε στο «σπίτι που χτίστηκε βρώμικα» και αμέσως μπαίνει το πολύ δυνατό και ξεσαλωτικό “Oh No! Not You Again”. Δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις τί άκουσες, και πριν καλά καλά πατήσεις το repeat να το ξανακούσιες, έρχεται το “How You Like Me Now?”. Η επιτυχία του δίσκου και όχι άδικα, αφού αποτελεί ένα πανέμορφο χορευτικό κομμάτι και παίζεται παντού (σε ραδιόφωνα και μπαρ εννοώ). Το “No Time” σε κρατάει σε αυτό τον χορευτικό ρυθμό που δίνει το συγκρότημα, ενώ οι φίλοι των ηλεκτρονικών παιχνιδιών μπορεί να το έχουν πετύχει στο Grand Tourismo 5. Στη συνέχεια, θα γυρίσεις λίγες δεκαετίες πίσω, εξ αιτίας του “Love Like That”, ενώ ακολουθεί το “What You Want Me To Do?”. Το συγκεκριμένο τραγούδι συναγωνίζεται άνετα για το ομορφότερο του δίσκου, το οποίο, επίσης, «ντύνει» και το τρέιλερ της ταινίας “The Green Hornet”.
Οι Heavy κάνουν ενα μονάχα πράγμα. Καταφέρνουν να σε βάλουν στο ρυθμό τους και ας μην είσαι φαν τους. Όλες οι δεκαετίες βρίσκονται σε αυτό το άλμπουμ και τα είδη μουσικής μπλεγμένα. Soul, rock, blues, ακόμη και στοιχεία country, όλα αναμειγνύονται και δημιουργούν ένα από τα ωραιότερα ακούσματα. Το “The House That Dirt Built” όχι μόνο αξίζει προσοχή, αλλά αξίζει μια υπόκλιση στους δημιουργούς του. 
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου