Μια μεγάλη επιστροφή από ένα μεγάλο συγκρότημα που σημείωσε τεράστια επιτυχία την δεκαετία του ’90. Η εν λόγω μπάντα βρέθηκε στην κορυφή των charts πολλών χωρών ενώ οι περισσότεροι δίσκοι της έγιναν πολυπλατινένιοι. Με την μελωδική φωνή της Dolores O’Riordan, οι Cranberries μετά από ένα διάλειμμα 6 χρόνων, στο οποίο η frontwoman του γκρουπ ακολούθησε σόλο καριέρα, επιστρέφουν ξανά στις επάλξεις. Το 2009 ανακοινώνουν πως επανενώνονται για παγκόσμια περιοδεία ενώ φέτος ήρθε και η στιγμή για την κυκλοφορία καινούριου υλικού. Έτσι, το “Roses” έρχεται για να μας θυμίσει τις παλιές καλές στιγμές του Ιρλανδικού συγκροτήματος και αξέχαστα κομμάτια όπως τα “Zombie”, “Dreams, “Promises”, “Linger”, “Salvation” και άλλα που έχουν αφήσει την δική τους ιστορία.
Ωστόσο, κατά πόσο είναι εφικτό οι Cranberries να επιστρέψουν εκεί που βρίσκονταν πριν αρκετά χρόνια, δηλαδή στην κορυφή; Συνήθως, τέτοιες περιπτώσεις – που η μπάντα κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα και ξαναενώνεται – δεν έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα που θα θέλαμε. Το “Roses” ανοίγει με το “Conduct”, το οποίο αποτελεί μια όμορφη εισαγωγή του δίσκου και μας θυμίζει αμέσως το προσωπικό μουσικό στίγμα της μπάντας. Αμέσως μετά συναντάμε ένα εκ των δύο singles που έχουν βγει από το άλμπουμ, με τίτλο “Tomorrow”. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Dolores O’Riordan, το συγκεκριμένο κομμάτι μιλάει για το πώς μπορεί κάποιος να σκέφτεται τα πράγματα όσο είναι σε νεαρή ηλικία και πώς σε μια μεγαλύτερη ηλικία. Στα μέσα του δίσκου βρίσκεται το “Schizophrenic Playboy”, ένα από το ομορφότερα κομμάτια με ένα αρκετά όμορφο, γρήγορο τέμπο, ενώ με το μπαλαντοειδές “Waiting In Walthamstow” ο ρυθμός κάπως ηρεμεί. Μέχρι να πέσουμε πάνω στο πρώτο single του δίσκου, “Show Me The Way” που μας απογειώνει ξανά. Στο κλείσιμο του άλμπουμ βρίσκεται το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει με γλυκό τρόπο τον δίσκο.
Χρειάστηκαν 11 χρόνια για να κυκλοφορήσουν ξανά δίσκο μαζί οι Cranberries και μονάχα η κυκλοφορία καινούριας δισκογραφικής δουλειάς χαρμόσυνη είδηση αποτελεί. Το “Roses”, δυστυχώς, για τους οπαδούς του συγκροτήματος, που περίμεναν πως και πως την επανένωσή του, δεν αποτελεί τον δίσκο που θα χαρακτήριζε με τον καλύτερο τρόπο την επιστροφή της 4μελής μπάντας.
Ωστόσο, κατά πόσο είναι εφικτό οι Cranberries να επιστρέψουν εκεί που βρίσκονταν πριν αρκετά χρόνια, δηλαδή στην κορυφή; Συνήθως, τέτοιες περιπτώσεις – που η μπάντα κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα και ξαναενώνεται – δεν έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα που θα θέλαμε. Το “Roses” ανοίγει με το “Conduct”, το οποίο αποτελεί μια όμορφη εισαγωγή του δίσκου και μας θυμίζει αμέσως το προσωπικό μουσικό στίγμα της μπάντας. Αμέσως μετά συναντάμε ένα εκ των δύο singles που έχουν βγει από το άλμπουμ, με τίτλο “Tomorrow”. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Dolores O’Riordan, το συγκεκριμένο κομμάτι μιλάει για το πώς μπορεί κάποιος να σκέφτεται τα πράγματα όσο είναι σε νεαρή ηλικία και πώς σε μια μεγαλύτερη ηλικία. Στα μέσα του δίσκου βρίσκεται το “Schizophrenic Playboy”, ένα από το ομορφότερα κομμάτια με ένα αρκετά όμορφο, γρήγορο τέμπο, ενώ με το μπαλαντοειδές “Waiting In Walthamstow” ο ρυθμός κάπως ηρεμεί. Μέχρι να πέσουμε πάνω στο πρώτο single του δίσκου, “Show Me The Way” που μας απογειώνει ξανά. Στο κλείσιμο του άλμπουμ βρίσκεται το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει με γλυκό τρόπο τον δίσκο.
Χρειάστηκαν 11 χρόνια για να κυκλοφορήσουν ξανά δίσκο μαζί οι Cranberries και μονάχα η κυκλοφορία καινούριας δισκογραφικής δουλειάς χαρμόσυνη είδηση αποτελεί. Το “Roses”, δυστυχώς, για τους οπαδούς του συγκροτήματος, που περίμεναν πως και πως την επανένωσή του, δεν αποτελεί τον δίσκο που θα χαρακτήριζε με τον καλύτερο τρόπο την επιστροφή της 4μελής μπάντας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου