Το ντεμπούτο τους άλμπουμ εντυπωσίασε και προκάλεσε πολλές καλές κριτικές ενώ στην Αγγλία έγινε πολυπλατινένιο. Έπρεπε να περάσουν 4 χρόνια για να κυκλοφορήσουν την επόμενη δισκογραφική δουλειά με τραγούδια σε εντελώς διαφορετικό ύφος από ότι τους είχαν συνηθίσει οι εκατομμύρια οπαδοί τους. Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή για τους Ting Tings να κυκλοφορήσουν τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο “ Sounds From Nowheresville ”.
Χρειάζονται αρκετές ακροάσεις για να κατασταλάξεις αν τελικά ο δίσκος σου αρέσει ή είναι κάτω του μετριου. Ίσως το ίδιο το γκρουπ ήθελε να δημιουργήσει ένα χάος στα 10 τραγούδια του άλμπουμ. Από hip hop και beats ξαφνικά βρίσκεσαι να χορεύεις σε funky και pop ρυθμούς. Εξαιρετικό το “Silence” που κάνει την αρχή για τον δίσκο ενώ αμέσως μετά αλλάζεις ρότα με το αρκετά όμορφο hip hop “Hit Me Down Sonny”. Μέχρι που έρχεται ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου, που ακούει στο όνομα “Hang It Up”. Η πορωτική γραμμή του μπάσου σε συνδυασμό με το τέμπο που δίνει η ηλεκτρική κιθάρα δεν σου δίνει πολλά περιθώρια στο να μην το ξαναβάλεις να το ακούσεις. Οι συνεχείς εναλλαγές στο άκουσμα συνεχίζονται, καθώς συναντάμε ακόμη και ένα πιο «ρεγκεειδές» κομμάτι, το “Guggenheim”. Για το κλείσιμο του δίσκου, το ντουέτο μας επιφυλάσσει 2 μπαλάντες. Τίποτα το αξιοσημείωτο για ένα άλμπουμ που «στοιχημάτιζε» στο τέμπο και την πιο funky διάθεση.
Οι Katie White και Jules de Martino έχουν καταφέρει ήδη να ταράξουν τα νερά της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Με το “Sounds From Nowheresville” μπορεί να απομακρύνουν αρκετούς που τους είχαν λατρέψει με το προηγούμενο άλμπουμ τους, ωστόσο η μπάντα από το Salford της Αγγλίας δείχνει να μην φοβάται να δοκιμάσει σε ξένα μουσικά μονοπάτια, πράγμα τουλάχιστον αξιέπαινο.
Χρειάζονται αρκετές ακροάσεις για να κατασταλάξεις αν τελικά ο δίσκος σου αρέσει ή είναι κάτω του μετριου. Ίσως το ίδιο το γκρουπ ήθελε να δημιουργήσει ένα χάος στα 10 τραγούδια του άλμπουμ. Από hip hop και beats ξαφνικά βρίσκεσαι να χορεύεις σε funky και pop ρυθμούς. Εξαιρετικό το “Silence” που κάνει την αρχή για τον δίσκο ενώ αμέσως μετά αλλάζεις ρότα με το αρκετά όμορφο hip hop “Hit Me Down Sonny”. Μέχρι που έρχεται ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου, που ακούει στο όνομα “Hang It Up”. Η πορωτική γραμμή του μπάσου σε συνδυασμό με το τέμπο που δίνει η ηλεκτρική κιθάρα δεν σου δίνει πολλά περιθώρια στο να μην το ξαναβάλεις να το ακούσεις. Οι συνεχείς εναλλαγές στο άκουσμα συνεχίζονται, καθώς συναντάμε ακόμη και ένα πιο «ρεγκεειδές» κομμάτι, το “Guggenheim”. Για το κλείσιμο του δίσκου, το ντουέτο μας επιφυλάσσει 2 μπαλάντες. Τίποτα το αξιοσημείωτο για ένα άλμπουμ που «στοιχημάτιζε» στο τέμπο και την πιο funky διάθεση.
Οι Katie White και Jules de Martino έχουν καταφέρει ήδη να ταράξουν τα νερά της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Με το “Sounds From Nowheresville” μπορεί να απομακρύνουν αρκετούς που τους είχαν λατρέψει με το προηγούμενο άλμπουμ τους, ωστόσο η μπάντα από το Salford της Αγγλίας δείχνει να μην φοβάται να δοκιμάσει σε ξένα μουσικά μονοπάτια, πράγμα τουλάχιστον αξιέπαινο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου