Μπορεί να μην έχουν αποκτήσει την φήμη ενός τεράστιου συγκροτήματος, ωστόσο βρίσκονται στην δισκογραφία από το 1995 και συνεχίζουν να ηχογραφούν δίσκους ασταμάτητοι. Στην χώρα μας έγιναν πασίγνωστοι κάπου στις αρχές του 2000 με το τραγούδι “Bohemian Like You”, το οποίο εκτόξευσε την μπάντα στις παγκόσμιες λίστες των charts. Συνολικά επτά στούντιο άλμπουμ έχουν κυκλοφορήσει με αρκετά singles – επιτυχίες. Τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν καταφέρει να εντυπωσίασουν την κοινή γνώμη με τους δίσκους τους, όμως οι Dandy Warhols είναι εδώ, επιστρέφουν με ολοκαίνουρια δισκογραφική δουλειά, την όγδοοη, με τίτλο “This Machine” και αυτό αν μη τι άλλο είναι μια καλή μουσική είδηση.
Η πρώτη ακρόαση του δίσκου αφήνει μια γλυκιά γεύση (καθώς ξεκίνησα να τον ακούσω λίγο προκατειλημμένος). Μετά από κάποιες επαναλήψεις των τραγουδιών καταλαβαίνεις πως η συγκεκριμένη δουλειά δεν είναι πρόχειρη και ότι κάτι αξίζει από όλη αυτή την ηχογράφηση. Το “Sad Vacation” που κάνει την αρχή σου κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον θέλοντας να συνεχίσεις την ακρόαση με ευχαρίστηση. Προσπερνάμε το “The Autumn Carnival” το οποίο δεν καταφέρνει να αφήσει κάτι και στεκόμαστε στο “Enjoy Yourself” με το πιασάρικο riff-άκι και γενικά την εύκολη μελωδία που θα σου μείνει στο μυαλό. Στη συνέχεια συναντάμε ένα αρκετά όμορφο ορχηστρικό για να πέσουμε στο πρώτο single του άλμπουμ, “Well They’re Gone”. Ένα εξαιρετικό κομμάτι με χαμηλά φωνητικά και χωρίς δυνατούς ήχους. Προσωπικά δεν είχα τους Dandy Warhols για ένα τέτοιο κομμάτι. Το “16 Tons” αποτελεί ένα χαρούμενο τραγούδι με συμπαθητικό τέμπο ενώ το “Seti vs. The Wow! Signal” είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου με την ηλεκτρική κιθάρα να δίνει όμορφα τον ρυθμό. Το προτελευταίο κομμάτι, όπου είναι και ορχηστρικό, μοιάζει εντελώς ξεκάρφωτο από τα υπόλοιπα και δεν δίνει καθόλου αξία στο άλμπουμ.
Στο “This Machine” λείπει το κομμάτι εκείνο που θα κάνει τη διαφορά και θα γίνει ραδιοφωνικό hit. Ωστόσο, στο σύνολό του το άλμπουμ αποτελεί μια δεμένη δουλειά αρκετά καλύτερη από τις προηγούμενες του συγκροτήματος. Σίγουρα δεν θα καταλάβει μια εκ των υψηλών θέσεων στις λίστες με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και θα ξεχαστεί γρήγορα, όμως η ακρόασή του είναι ευχάριστη.
Η πρώτη ακρόαση του δίσκου αφήνει μια γλυκιά γεύση (καθώς ξεκίνησα να τον ακούσω λίγο προκατειλημμένος). Μετά από κάποιες επαναλήψεις των τραγουδιών καταλαβαίνεις πως η συγκεκριμένη δουλειά δεν είναι πρόχειρη και ότι κάτι αξίζει από όλη αυτή την ηχογράφηση. Το “Sad Vacation” που κάνει την αρχή σου κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον θέλοντας να συνεχίσεις την ακρόαση με ευχαρίστηση. Προσπερνάμε το “The Autumn Carnival” το οποίο δεν καταφέρνει να αφήσει κάτι και στεκόμαστε στο “Enjoy Yourself” με το πιασάρικο riff-άκι και γενικά την εύκολη μελωδία που θα σου μείνει στο μυαλό. Στη συνέχεια συναντάμε ένα αρκετά όμορφο ορχηστρικό για να πέσουμε στο πρώτο single του άλμπουμ, “Well They’re Gone”. Ένα εξαιρετικό κομμάτι με χαμηλά φωνητικά και χωρίς δυνατούς ήχους. Προσωπικά δεν είχα τους Dandy Warhols για ένα τέτοιο κομμάτι. Το “16 Tons” αποτελεί ένα χαρούμενο τραγούδι με συμπαθητικό τέμπο ενώ το “Seti vs. The Wow! Signal” είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου με την ηλεκτρική κιθάρα να δίνει όμορφα τον ρυθμό. Το προτελευταίο κομμάτι, όπου είναι και ορχηστρικό, μοιάζει εντελώς ξεκάρφωτο από τα υπόλοιπα και δεν δίνει καθόλου αξία στο άλμπουμ.
Στο “This Machine” λείπει το κομμάτι εκείνο που θα κάνει τη διαφορά και θα γίνει ραδιοφωνικό hit. Ωστόσο, στο σύνολό του το άλμπουμ αποτελεί μια δεμένη δουλειά αρκετά καλύτερη από τις προηγούμενες του συγκροτήματος. Σίγουρα δεν θα καταλάβει μια εκ των υψηλών θέσεων στις λίστες με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και θα ξεχαστεί γρήγορα, όμως η ακρόασή του είναι ευχάριστη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου