The Chef

Ένας από τους πιο γνωστούς σεφ της Γαλλίας, ο Alexandre Lagarde, «απειλείται» με την κατάργηση του τρίτου αστεριού από τους κριτές της γαστρονομίας, την στιγμή που οι σχέσεις του με τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου στο οποίο εργάζεται δεν είναι και οι καλύτερες. Η κατάσταση χειροτερεύει όταν οι ιδέες και οι εμπνεύσεις του μεγάλου μάγειρα αρχίζουν να στερεύουν και η μαγειρική του γίνεται ολοένα και πιο συνηθισμένη και απλοϊκή ενώ ταυτόχρονα δέχεται και τον πόλεμο από την κόρη του, την οποία έχει παραμελήσει λόγω των επαγγελματικών του καθηκόντων. Λίγο πριν φτάσει, όμως, στο αδιέξοδο – επαγγελματικό και προσωπικό – θα γνωρίσει τον Jacky Bonnot με τον οποίο θα περάσουν πολλά και θα αλλάξει η ζωή και των δύο.

Μια ευχάριστη γαλλική κωμωδία στην καρδιά του Παρισιού. Για το ότι είναι γυρισμένη στην πόλη του φωτός δεν χωράει αμφισβήτηση. Ούτε για το ότι είναι κωμωδία χωράει κάποια αμφισβήτηση. Το πρόβλημα έγκειται στο αν είναι ευχάριστη η ταινία. Βλέπεται ευχάριστα και άνετα αλλά κατά πάσα πιθανότητα στην επόμενη μισή ώρα μετά την προβολή της, θα την έχεις ξεχάσει. Το καλό είναι ότι η διάρκεια του φιλμ φτάνει την μία ώρα και τα 20 λεπτά, οπότε δεν προλαβαίνει να σε κουράσει. Από τα πρώτα, κιόλας, πέντε λεπτά έχεις καταλάβει την πλοκή της ταινίας, το τί θα γίνει στην συνέχεια και απλώς στοιχηματίζεις με τον διπλανό σου (ή τον εαυτό σου) σε ποιά χρονική στιγμή θα πραγματοποιηθεί η κάθε φάση. Βέβαια, υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο, να αρχίζεις χτίζεις το δικό σου σενάριο και πώς θα μπορούσες εσύ ο ίδιος να κάνεις μια ταινία που βλέπεις, πολύ καλύτερη.

Ο Daniel Cohen γράφει και σκηνοθετεί το “The Chef” και από ότι φαίνεται δεν κάνει το σκηνοθετικό του άλμα μετά και τις δύο (μάλλον) αποτυχημένες ταινίες του το 1999 και το 2007. Μπορεί πριν δεις την ταινία το όνομα του Jean Reno να σου πέρασε γλυκά από τα αυτιά και να σε ψάρωσε, ωστόσο ούτε αυτός ο μεγάλος ηθοποιός σώζει την παρτίδα. Ο «Σεφ και ο Σεφ του», όπως είναι ο ελληνικός τίτλος, δεν είναι κάτι παραπάνω από μια ευχάριστη ταινία, με κάποιες ελάχιστες στιγμές γέλιου και φυσικά «απαγορευτική» για κινηματογράφο. Διότι, υπάρχουν χίλιες δυο ιδανικότερες για να δεις στο μεγάλο πανί και μάλλον θα κλαις τα χρήματά σου στο τέλος.

Posted in: comedy,Daniel Cohen,Jean Reno,Movies,Review