Από το 2004 όπου σχηματίστηκαν έχουν χτίσει το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία της παγκόσμιας, ροκ μουσικής σκηνής. Ξεκίνησαν με το καταπληκτικο ντεμπούτο τους “Hot Fuss”, συνέχισαν με το τρομερό – απίστευτο – αριστουργηματικό “Sam’s Town” που τους εκτόξευσε στην κορυφή των charts πάρα πολλών χωρών ενώ το 2008 πραγματοποίησαν μία στροφή προς το ηλεκτρονικό σκηνικό με το “Day & Age”, απογοητεύοντας αρκετούς φαν της μπάντας. Φέτος έφτασε η στιγμή για την πολυαναμενόμενη επιστροφή του συγκροτήματος, το οποίο δεν είναι άλλο από τους Killers. Η 5μελής μπάντα έκανε 4 χρόνια να κυκλοφορήσει κάτι καινούριο και επιτέλους το “Battle Born” είναι εδώ.
Ο ήχος που μας έχουν συνηθίσει οι τέσσερις από το Las Vegas παραμένει σε γενικές γραμμές ο ίδιος και σε αυτό τον δίσκο. Βλέπουμε, όμως, σταδιακά το αμερικανικό γκρουπ να στρέφεται ολοένα και περισσότερο προς την pop-rock μουσική, αφήνοντας την «βρώμικη» ηλεκτρική κιθάρα και τα δυνατά κρουστά. Προσωπικά, πιστεύω πως με αυτή την μουσική συνέχεια που έχουν οι Killers θα χάσουν μια μεγάλη μερίδα των οπαδών τους, οι οποίοι τους λάτρεψαν για τα πορωτικά τραγούδια τους. Όχι ότι οι μελωδίες τους τώρα δεν είναι ανεβαστικές, το αντίθετο μάλιστα. Αλλά λείπει αυτο το κιθαριστικό riff-άκι, το ρεφρέν που θα σου κολλήσει αμέσως στο μυαλό και που θα το σιγοτραγουδήσεις από την πρώτη κιόλας αρκόαση. Και τί να κάνουν; Να αναπαυθούν στις δάφνες τους και βγάλουν κομμάτια – επιτυχίες που θα παίζονται στο ραδιόφωνο; Προφανώς και όχι, διότι ένα συγκρότημα που σέβεται την μουσική που παίζει και τους ακροατές του πρέπει να προσπαθεί να προχωρήσει μουσικά, να μπει σε νέα μονοπάτια και να δοκιμάσει καινούρια πράγματα. Εξάλλου, αυτός ο δίσκος δεν μπορεί να θεωρηθεί «πείραμα», αφού αυτό έγινε με τον προηγούμενο το 2008.
Δεν είναι, λοιπόν, έκπληξη πως τα τραγούδια από το “Battle Born” που τραβούν την προσοχή είναι εκείνα που περιλαμβάνουν περισσότερη ηλεκτρική κιθάρα και λιγότερο συνθεσάϊζερ. Σίγουρα θα χρειαστείς αρκετές ακροάσεις για να κατασταλάξεις σε πλευρά θα βρίσκεσαι. Σε αυτή του ενθουσιασμού γι’ αυτό που μόλις άκουσες ή στην άλλη με εκείνους που ξενέρωσαν. Βέβαια υπάρχει και η ενδιάμεση λύση του χαίρομαι να ακούω τα συγκεκριμένα κομμάτια αλλά μέχρι εκεί. Έτσι, ο Brandon Flowers μαζί με την παρέα του παρουσιάζουν έναν ώριμο δίσκο, στον οποίο αν επιμείνεις σίγουρα θα ψαρέψεις κάτι καλό. Αρχικά, το πρώτο single “Runaways” που στην αρχή ξίνισε. Με την πάροδο του χρόνου όμως το λάτρεψα και πολύ πιθανό να αποτελεί μία εκ των κορυφών του άλμπουμ. Βασικό χαρακτηριστικό των Killers είναι το ανεβαστικό τέμπο που διαθετούν τα τραγούδια τους κι ας μην είναι hitάκια. Τρανά παραδείγματα το “Flesh and Bone” που κάνει την αρχή και το εξαιρετικό “The Rising Tide” που είναι απο εκείνα τα κομμάτια που σου μένουν. Δεν ξέρω όμως πόσες ευκαιρίες μπορεί να δώσει κάποιος σε ορισμένα κομμάτια (ελάχιστα ειναι στον δίσκο), τα οποία είναι πολύ υποτονικά, όπως το “Be Still”. Ωστόσο, στο κλείσιμο του άλμπουμ υπάρχει το ομώνυμο τραγούδι, όπου είναι πραγματικά μια κομματάρα και μας θυμίζει κάτι από τους παλιούς, πορωτικούς Killers.
Μία από τις πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του φθινοπώρου συνέβη και το λογικό είναι πως το άλμπουμ θα φτάσει τα ίδια επίπεδα εμπορικότητας με τα προηγούμενα άλμπουμ. Ο δίσκος των Killers δεν είναι άσχημος ενώ αρκετά σημεία του αγγίζουν τα παλαιότερα καταπληκτικά τραγούδια του συγκροτήματος που ακόμα παίζονται. Απλώς χρειάζεται τον χρόνο του για να το συμπαθήσεις. Το “Battle Born” σίγουρα δεν θα περάσει απαρατήρητο αλλά δύσκολα θα ανέβει σε υψηλές θέσεις σε λίστες των καλύτερων δίσκων καθώς λείπουν επικά κομμάτια του στυλ "When You Were Young", "Somebody Told Me", "Read My Mind" και πάει λέγοντας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου