Οι φυλακισμένοι των φυλακών υψίστης ασφαλείας της Ρώμης ανεβάζουν το κλασικό θεατρικό έργο του Shakespeare, «Ο Ιούλιος Καίσαρ». Σκηνές του θανάτου του Καίσαρα, της επανάστασης και της θέλησης για την αποκατάσταση της δημοκρατίας αναβιώνουν στην θεατρική σκηνή της φυλακής αλλά και στους διαδρόμους της πτέρυγας. Έπειτα από πολλές πρόβες και προσπάθειες για να ανέβει το έργο, το κοινό που πήγε να παρακολουθήσει την παράσταση αποθέωσε και χάρισε το πιο θερμό χειροκρότημά του στους φυλακισμένους.
Οι αδερφοί Taviani στα 80 τους χρόνια μπαίνουν στις φυλακές της Ρώμης, Ρεμπίμπια, και σκηνοθετούν τις πρόβες των φυλακισμένων για να ανέβει η θεατρική παράσταση «Ο Ιούλιος Καίσαρ». Δύο από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες παρουσιάζουν το πασίγνωστο έργο του William Shakespeare συνολικής διάρκειας 76 λεπτών! Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο αυτής της μικρής διάρκειας αλλά το γεγονός είναι πως αυτά που θέλουν να πουν οι Ιταλοί σκηνοθέτες δεν βρίσκουν τον χρόνο να ειπωθούν καθαρά. Η σκληρή πραγματικότητα των φυλακισμένων ενώνεται με τα μηνύματα του θεατρικού έργου και μέσα από αυτό το πάντρεμα, παρακολουθούμε – εκτός από τις πρόβες – τις σχέσεις των φυλακισμένων μεταξύ τους αλλά και τις ψυχικές αντοχές τους να δοκιμάζονται.
Ενώ οι Paolo και Vittorio Taviani παίζουν με το έγχρωμο μόνο κατά την θεατρική παράσταση και το ασπρόμαυρο στις πρόβες, το “Caesar Must Die” θέτει ερωτήματα ακριβώς με αυτά που έθετε και ο Shakespeare. Και αυτό, διότι η ταινία δεν δίνει κάτι παραπάνω από την απόδοση του κλασικού έργου του Καίσαρα. Εννοείται πως αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι πραγματικοί βαρυποινίτες ενώ η φράση ενός φυλακισμένου προς το τέλος τα λέει όλα. «Από τότε που ανακάλυψα την τέχνη, αυτό το κελί έχει γίνει πραγματικά μια φυλακή». Το “Caesar Must Die” βραβεύτηκε με την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Οι αδερφοί Taviani στα 80 τους χρόνια μπαίνουν στις φυλακές της Ρώμης, Ρεμπίμπια, και σκηνοθετούν τις πρόβες των φυλακισμένων για να ανέβει η θεατρική παράσταση «Ο Ιούλιος Καίσαρ». Δύο από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες παρουσιάζουν το πασίγνωστο έργο του William Shakespeare συνολικής διάρκειας 76 λεπτών! Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο αυτής της μικρής διάρκειας αλλά το γεγονός είναι πως αυτά που θέλουν να πουν οι Ιταλοί σκηνοθέτες δεν βρίσκουν τον χρόνο να ειπωθούν καθαρά. Η σκληρή πραγματικότητα των φυλακισμένων ενώνεται με τα μηνύματα του θεατρικού έργου και μέσα από αυτό το πάντρεμα, παρακολουθούμε – εκτός από τις πρόβες – τις σχέσεις των φυλακισμένων μεταξύ τους αλλά και τις ψυχικές αντοχές τους να δοκιμάζονται.
Ενώ οι Paolo και Vittorio Taviani παίζουν με το έγχρωμο μόνο κατά την θεατρική παράσταση και το ασπρόμαυρο στις πρόβες, το “Caesar Must Die” θέτει ερωτήματα ακριβώς με αυτά που έθετε και ο Shakespeare. Και αυτό, διότι η ταινία δεν δίνει κάτι παραπάνω από την απόδοση του κλασικού έργου του Καίσαρα. Εννοείται πως αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι πραγματικοί βαρυποινίτες ενώ η φράση ενός φυλακισμένου προς το τέλος τα λέει όλα. «Από τότε που ανακάλυψα την τέχνη, αυτό το κελί έχει γίνει πραγματικά μια φυλακή». Το “Caesar Must Die” βραβεύτηκε με την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου