Οι Stereophonics είναι από τα λίγα συγκροτήματα των οποίων ο πρώτος δίσκος έγινε πλατινένιος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Επομένως, με μια τόσο καλή αρχή δεν γινόταν η συνέχεια να μην ήταν ανάλογη. Από το 1997 η μπάντα από την Ουαλία μετράει επτά στούντιο άλμπουμ, με κορυφαίο το “Just Enough Education to Perform”, και πάρα πολλές επιτυχίες. Η τελευταία φορά που μας «ενόχλησαν» οι Sterephonics ήταν το 2009 με το “Keep Calm and Carry On”, το οποίο ωστόσο δεν ακολούθησε την πορεία προηγούμενων δίσκων. Μετά από 4 χρόνια η 4μελής μπάντα επιστρέφει με το 8ο πόνημά της και το “Graffiti on the Train” με τον θάνατο του ντραμίστα Stuart Cable να επισκιάζει κάπως το μουσικό θέμα του γκρουπ.
Η αλήθεια είναι πως οι Stereophonics έχουν πάρει την κατιούσα τα τελευταία χρόνια και χρειάζονται ένα δίσκο που θα τους ανεβάσει κάπως, καθώς τα δύο τελευταία τους άλμπουμ δεν εντυπωσίασαν αρκετά τους οπαδούς της μπάντας. Ο δίσκος ανοίγει πολύ όμορφα με το “We Share the Same Sun”, το οποίο δίνει αμέσως έναν αέρα χορευτικής διάθεσης ορμόμενο από την γρήγορη ηλεκτρική κιθάρα. Ωστόσο, το ομώνυμο κομμάτι που ακολουθεί ρίχνει τους τόνους αλλά καταφέρνει με τον συναισθηματισμό που εκπέμπει να σε ενθουσιάσει. Γενικά, οι Stereophonics δεν ακολουθούν τους πιο σκληρούς ήχους που συνηθίζαν. Βέβαια οι δυνατές στιγμές υπάρχουν, όπως το χειμμαρώδες “Catacomb”. Πέρα τούτου, όμως, ακούμε την βρετανική μπάντα να πατάει γερά σε πιο μελαγχολικά μονοπάτια σαν αυτό του “Been Caught Cheating”, το οποίο προοριζόταν για τα φωνητικά της Amy Winehouse.
Σε γενικές γραμμές, το “Graffiti on the Train” δεν σου αφήνει κάτι. Δεν υπάρχει η μελωδία που θα σε κρατήσει ενώ η κιθάρα στην πλειοψηφία των τραγουδιών περνάει απαρατήρητη. Μπορεί η επιστροφή των Stereophonics να θεωρείται σημαντικό μουσικό γεγονός για τους φαν της alternative rock αλλά οι Ουαλοί δεν καταφέραν να εντυπωσίασουν με το καινούριο τους άλμπουμ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου