Έσκασαν σαν ατομική βόμβα, στον χώρο της μουσικής, στις αρχές των 00’s με ένα επικό ντεμπούτο άλμπουμ, το οποίο έγινε πλατινένιο σε πολλές χώρες ενώ τα περισσότερα τραγούδια του παίζοντα ασταμάτητα 12 χρόνια αργότερα. Υπέροχο ξεκίνημα για μια μπάντα από τη Νέα Υόρκη που συνέχισε ακάθεκτη το έργο της και κυκλοφόρησε άλλους δύο, πολύ καλούς δίσκους, με τον τελευταίο να βγαίνει το 2006. Επτά χρόνια είναι πάρα πολλά αλλά οι Strokes έκαναν το χατίρι στους εκατομμύρια οπαδούς τους και φέτος, επιτέλους, επέστρεψαν με την τέταρτη, πολυαναμενόμενη δισκογραφική τους δουλειά. Ο δίσκος φέρει τον τίτλο “Comedown Machine” με το συγκρότημα να δηλώνει εξ αρχής πως ο ήχος τους είναι αλλαγμένος κατά πολύ, συγκριτικά με τις μουσικές που ακούγαμε την προηγούμενη δεκαετία.
Το είπαν και το έπραξαν. Ο ήχος δεν θυμίζει καθόλου τους Strokes που ακούγαμε στα προηγούμενα άλμπουμ. Αμέσως από το πρώτο κομμάτι του δίσκου, “Tap Out”, συνειδητοποιείς πως οι τύποι έχουν γυρίσει πλέον το βλέμμα τους σε μελωδίες των 80’s και σε pop-rock μελωδίες των 90’s. Δείχνουν ξεκάθαρα την διάθεσή τους να προχωρήσουν την μουσική τους και αυτό είναι ευχάριστο, μιας και κάτι τέτοιο το πραγματοποιούν με εξαιρετικό τρόπο. Ακούγοντας το “All The Time” κολλάς κατευθείαν με τον rock ‘n’ roll ήχο και τον γρήγορο ρυθμό του. Γενικά, το τέμπο δεν πέφτει σε κανένα σημείο με τους Strokes να σε ενθουσιάζουν, όσο συνεχίζεις την ακρόαση του δίσκου. Το πρώτο δείγμα που μας είχε δώσει η μπάντα πριν την κυκλοφορία ήταν το “One Way Trigger”, το οποίο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό με τα ηλεκτρονικά στοιχεία να σε στροβιλίζουν με υπέροχο τρόπο.
Προχωρώντας παρακάτω, παίρνουμε μια γερή δόση funkιλας από το “Welcome to Japan” για να πέσουμε πάνω στην παραμορφωμένη κιθάρα του “80’s Comedown Machine”. Για την συνέχεια, οι πέντε Νεοϋορκέζοι μας επιφυλάσσουν μια πολύ καλή σύνθεση, πολυεπίπεδη, συνδυάζοντας συνθεσάϊζερ και ηλεκτρική κιθάρα απόρροια της δημιουργικότητας που βγάζουν. Κάλλιστα το “50/50” μπορεί να αποτελέσει το επόμενο single του άλμπουμ. Από το “Partners in Crime” συγκρατούμε την εναλλαγή στα φωνητικά του Julian Casablancas από τις πολύ ψηλές νότες στις χαμηλές. Και φτάνουμε σε μια ακόμη κορυφή του δίσκου, το “Happy Ending” με το κολλητικό – χορευτικό ρεφρέν του να εντυπωσιάζει πραγματικά. Για το τέλος, οι Strokes επιδεικνύουν ξανά και ξανά το πόσο μεγάλο – πλεόν – συγκρότημα είναι με ένα υψηλής έμπνευσης κομμάτι, το “Call it Fate Call it Karma”.
Το “Comedown Machine” περνάει από πολλά διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Αγγίζει rock ‘n’ roll, funk, synthpop και όλα αυτά συνθέτουν ένα εξαιρετικό δίσκο. Μετά από επτά χρόνια οι Strokes επιστρέφουν για τα καλά με ένα άλμπουμ που ακούγεται ασταμάτητα και θα συνεχίσει να ακούγεται στο μέλλον (οι πέντε ακροάσεις είναι το ελάχιστο για να «χωνέψεις» όσα ακούς). Με λίγα λόγια είναι από τα καλύτερα που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου