Έκαναν αισθητή την παρουσία τους τα προηγούμενα χρόνια με διάφορα ΕΡs που κυκλοφόρησαν, με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να περιμένει πως και πως την πρώτη δισκογραφική τους δουλειά. Αυτό δεν άργησε να γίνει και έτσι, οι Virginmarys πραγματοποιούν φέτος το ντεμπούτο τους με έναν δίσκο που θα ακουστεί αρκετά. Ήδη προκάλεσαν αίσθηση στην Μεγάλη Βρετανία ενώ ο ήχος τους ξεπέρασε τα αγγλικά σύνορα και επεκτάθηκε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ενώ φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε εμείς ασυγκίνητοι. Το “King of Conflict” είναι εδώ και πανέτοιμο να σε συνεπάρει.
Οι Virginmarys δείχνουν αποφασισμένοι να σε στραγγίξουν με τις δυνατές μελωδίες τους τη στιγμή που ο τυφώνας που ακούει στο όνομα “King of Conflict” σε στριφογυρνάει ανελέητα. Ο δίσκος διαρκεί μία ώρα και ούτε μια στιγμή δεν ρίχνει τους τόνους καθώς το βρετανικό τρίο τα δίνει όλα και ροκάρει χωρίς σταματημό. Όσα ακούσεις από το άλμπουμ δεν θα είναι κάτι εξεζητημένο ούτε κάτι πρωτοποριακό. Όμως, οι τύποι αρκούνται στο να σε πορώσουν μονάχα. Παίζουν ακριβώς αυτά που χρειάζονται για να ροκάρεις και εσύ μαζί τους και να κολλήσεις με τα τραγούδια τους. Τα πάντα σε αυτό τον δίσκο είναι άγρια. Φωνητικά που δεν σε αφήνουν σε ησυχία, μια ηλεκτρική κιθάρα που οργιάζει στα αυτιά σου και τα κρουστά που «βιάζουν» την ακοή σου. Η αλήθεια είναι πως από τον δίσκο λείπει η πρωτοτυπία. Ωστόσο, αυτό δεν σε κάνει να χάσεις την πόρωσή σου ακούγοντάς τον. Υπάρχουν τραγούδια, όπως τα “Dead Man’s Shoes”, “My Little Girl” και “Taking the Blame”, που είναι εντελώς κολλητικά με τα κιθαριστικά riffακια να δίνουν και να παίρνουν.
Οι Virginmarys έχουν κάνει το εξής έξυπνο και με πολύ σωστή εκτέλεση. Να συνδυάσουν την grunge των Nirvana με το rock ‘n’ roll των Jet και άλλων βρετανικών συγκροτημάτων, προσθέτοντας μαζί και μια μεγάλη δόση αλτερνατίλας. Φαίνονται να γουστάρουν αυτό που κάνουν ενώ το πρώτο στάδιο με το ντεμπούτο άλμπουμ μόλις έγινε με επιτυχία. Το στοίχημα τώρα είναι να κάνουν το επόμενο βήμα και να μην επαναπαυθούν στη σιγουρια που δίνει αυτή η μουσική. Διότι η επιτυχία μιας μπάντας φαίνεται όταν μπορεί να εξελίξει τον ήδη επιτυχημένο της ήχο. Μέχρι τότε, το “King of Conflict” μπορεί να ακούγεται ασταμάτητα.
Οι Virginmarys δείχνουν αποφασισμένοι να σε στραγγίξουν με τις δυνατές μελωδίες τους τη στιγμή που ο τυφώνας που ακούει στο όνομα “King of Conflict” σε στριφογυρνάει ανελέητα. Ο δίσκος διαρκεί μία ώρα και ούτε μια στιγμή δεν ρίχνει τους τόνους καθώς το βρετανικό τρίο τα δίνει όλα και ροκάρει χωρίς σταματημό. Όσα ακούσεις από το άλμπουμ δεν θα είναι κάτι εξεζητημένο ούτε κάτι πρωτοποριακό. Όμως, οι τύποι αρκούνται στο να σε πορώσουν μονάχα. Παίζουν ακριβώς αυτά που χρειάζονται για να ροκάρεις και εσύ μαζί τους και να κολλήσεις με τα τραγούδια τους. Τα πάντα σε αυτό τον δίσκο είναι άγρια. Φωνητικά που δεν σε αφήνουν σε ησυχία, μια ηλεκτρική κιθάρα που οργιάζει στα αυτιά σου και τα κρουστά που «βιάζουν» την ακοή σου. Η αλήθεια είναι πως από τον δίσκο λείπει η πρωτοτυπία. Ωστόσο, αυτό δεν σε κάνει να χάσεις την πόρωσή σου ακούγοντάς τον. Υπάρχουν τραγούδια, όπως τα “Dead Man’s Shoes”, “My Little Girl” και “Taking the Blame”, που είναι εντελώς κολλητικά με τα κιθαριστικά riffακια να δίνουν και να παίρνουν.
Οι Virginmarys έχουν κάνει το εξής έξυπνο και με πολύ σωστή εκτέλεση. Να συνδυάσουν την grunge των Nirvana με το rock ‘n’ roll των Jet και άλλων βρετανικών συγκροτημάτων, προσθέτοντας μαζί και μια μεγάλη δόση αλτερνατίλας. Φαίνονται να γουστάρουν αυτό που κάνουν ενώ το πρώτο στάδιο με το ντεμπούτο άλμπουμ μόλις έγινε με επιτυχία. Το στοίχημα τώρα είναι να κάνουν το επόμενο βήμα και να μην επαναπαυθούν στη σιγουρια που δίνει αυτή η μουσική. Διότι η επιτυχία μιας μπάντας φαίνεται όταν μπορεί να εξελίξει τον ήδη επιτυχημένο της ήχο. Μέχρι τότε, το “King of Conflict” μπορεί να ακούγεται ασταμάτητα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου