Ίσως αποτελεί την μεγαλύτερη επανένωση συγκροτήματος των τελευταίων ετών. Μια από τις σημαντικότερες μουσικές παρέες της metal μουσικής σκηνής ενώνει ξανά τις δυνάμεις της για να επιστρέψει – και ταυτόχρονα να μας γυρίσει και εμάς – σε εποχές που τα τραγούδια τα οποία έβγαζαν ήταν τομή για την τότε δισκογραφία. Το όνομά τους αποτέλεσε επιρροή για πάρα πολλούς καλλιτέχνες ενώ θεωρούνται οι πρωτεργάτες της heavy metal. Και να μην είσαι οπαδός του συγκεκριμένου είδους μουσικής, το όνομα Black Sabbath το γνωρίζεις. Ozzy Osbourne, Tony Iommy και Geezer Butler επέστρεψαν και είναι εδώ με ολοκαίνουριο υλικό από το 1978 όπου η παλιοπαρέα είχε κυκλοφορήσει το “Never Say Die!”.
Πριν δυο χρόνια ανακοίνωσαν την επανένωσή τους και μια σειρά από συναυλίες ανά την Ευρώπη. Ωστόσο, το λέμφωμα που διαγνώστηκε στον κιθαρίστα Tony Iommy στάθηκε προσωρινό εμπόδιο στις ηχογραφήσεις των νέων κομματιών ενώ η ευρωπαϊκή περιοδεία ακυρώθηκε (συμπεριλαμβανομένου και της Ελλάδας). Επόμενο εμπόδιο αποτέλεσε η αποχώρηση του ντραμίστα Bill Ward που στην θέση του ήρθε ο Brad Wilk των Rage Against the Machine. O Tony Iommy άρχισε να αισθάνεται καλύτερα και η ηχογράφηση του καινούριου δίσκου ήταν γεγονός. Όλα τα παραπάνω είναι ένας πρόλογος – θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί – για την μεγαλύτερη (ίσως) κυκλοφορία της φετινής χρονιάς.
Πολλοί ξενέρωσαν με τον τίτλο του δίσκου ο οποίος είναι «13» για τον λόγο του ότι είναι κάτι απλό. Όπως και να έχει, το εξώφυλλο του άλμπουμ μας προϊδεάζει για σκληρό ήχο και πάνω απ’ όλα αυθεντικό ήχο Black Sabbath. Και ευτυχώς αυτό ακριβώς συμβαίνει με το πρώτο κιόλας κομμάτι που κάνει την αρχή για τα συνολικά 8 του δίσκου. Το “End of the Beginning” είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις από τους Black Sabbath. Βαρύς ήχος, η ηλεκτρική κιθάρα του Iommy που μπαίνει αμέσως στο κόλπο και ένα πολύ καλό ξεκίνημα για το «13». Το “God Is Dead?” ήταν πρώτο δείγμα – single που βγήκε στην δημοσιότητα και η αλήθεια είναι πως στην αρχή δεν ενθουσιάστηκα. Μετά από τρεις ακροάσεις, όμως, τείνει να αποτελέσει ένα από τα ωραιότερα σημεία του άλμπουμ με την dark αισθητική που έχει και την πολυεπίπεδη μουσική του. Η συνέχεια ανήκει στο “Loner” όπου ακούμε πιο ρυθμικά riffακια, όμορφα γεμίσματα από τον Brad Wilk και η πόρωση καλά κρατεί.
Ένα περίεργο πράγμα που αυτά που ακούς δεν είναι το εξεζητημένο αλλά αρκούν για να κολλήσεις και να κρεμαστείς από κάθε μελωδία και στίχο του γερόληκου Osbourne του οποίου η φωνή παραμένει χαρακτηριστική (όχι όμως αναλλοίωτη) και αυτό φαίνεται στο “Zeitgeist” που κατεβάζει τους ρυθμούς βάζοντάς μας σε πιο blues μονοπάτια. Εκπληκτικό σημείο αποτελεί το “Age of Reason” με τους Iommy και Butler να δίνουν το έναυσμα για έναν ακόμα δυνατό ρυθμό και η κιθάρα να καρφώνεται απευθείας στο μυαλό σου. Η τέχνη εξάλλου δεν ξεχνιέται έτσι εύκολα, ειδικά αν σε λένε Tony Iommy. Το αμέσως επόμενο “Live Forever” κυμαίνεται και αυτό στο ίδιο μήκος κύματος χωρίς να κρατάς κάτι και έτσι προχωράς προς το κλείσιμο του δίσκου όπου σε περιμένουν τα “Damaged Soul” και “Dear Father”. Από το πρώτο μένει η εξαιρετική γραμμή του μπάσου του Butler ενώ το τελευταίο κομμάτι του «13» σου υπενθυμίζει πως οι Black Sabbath όποτε και να κυκλοφορήσουν κάτι αυτό θα είναι αριστουργηματικό. Δεν μπορείς να ζητάς κάτι το φρέσκο, κάτι το καινούριο αλλά αυτό που ήθελα το πήρα από τον δίσκο. Το μεγαλείο αυτής της μπάντας και έναν επίλογο που ταιριάζει γάντι για αυτό το τεράστιο συγκρότημα.
Γιατί είναι χαρά η ακρόαση του «13»; Επειδή πολύ απλά αυτό που ακούμε είναι Black Sabbath. Αυθεντικοί ήχοι από τους τύπους που έβαλαν τις βάσεις στην ουσία για το heavy metal. Ο δίσκος είναι αληθινός και πολύ δυνατός, όπως ακριβώς έπρεπε να είναι για το συγκρότημα από την Αγγλία. Ο Ozzy Osbourne (αφού ζει ακόμα σε αυτή την ηλικία και με όλες τις καταχρήσεις που έχει παραδεχθεί πως κάνει) στέκεται επάξια στην θέση του αγαπημένου μας frontman, ο Tony Iommy παρά το άσχημο παιχνίδι που του παίζει τώρα η ζωή παραμένει μια από τις καλύτερες ηλεκτρικές κιθάρες με τα riffs του να ενθουσιάζουν κάθε φορά που τα ακούμε, τον Geezer Butlerαπλώς τον αγαπάμε για το εκπληκτικό μπάσο του και τέλος ο Brad Wilk κάνει αυτό που γνωρίζει, να γαλουχεί τα τύμπανα. Ίσως το άλμπουμ θεωρηθεί σίγουρο πάτημα καθώς η γραμμή των Sabbath παραμένει η ίδια με προηγούμενες δουλειές τους. Αυτό, όμως, θέλουν και οι οπαδοί της μπάντας διότι ο ήχος των Black Sabbath μας έλειψε και το «13» μας προσφέρει όλα εκείνα που θέλαμε να ακούσουμε από το μεγαλύτερο heavy metal συγκρότημα όλων των εποχών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου