Αγγλία, Λονδίνο, “υπόγειοι” δρόμοι και “υπόγειοι” τύποι, παράλληλες ιστορίες και τρομακτικές συμπτώσεις που τις ενώνουν και, τέλος, ένας τύπος που από το πουθενά θα φέρει τα πάνω κάτω, ένας αληθινός RocknRolla. Ναι, ο Guy Ritchie επέστρεψε. Επέστρεψε μεν, επαναλαμβανόμενος δε, χωρίς αυτό όμως να φτάνει την ταινία σε καταστροφή. Το σκηνικό λίγο πολύ γνωστό. Στους δρόμους του Λονδίνου κάποιοι μικροαπατεώνες πάνε να κάνουν το γερό κόλπο με ένα οικοδόμημα μόνο που τελικά πιάνονται στη παγίδα του μεγάλου μαφιόζου των κατασκευαστικών(και όχι μόνο αφού αυτός κινεί όλα τα νήματα στο Λονδίνο). Στη συνέχεια μπαίνει στην ιστορία και ένας Ρώσος με έναν πανάκριβό πίνακα και μια πονηρή γραμματέα και περιπλέκονται τα πράγματα σε ένα ατέλειωτο κυνηγητό, ώσπου στο τέλος θα δώσει τη λύση ένας “σχεδόν” αστέρας του ροκ.
Από πλευράς ηθοποιών, η επιλογή του cast πιστεύω πως ήταν πολύ πετυχημένη. Με έμφαση στην Αγγλική προφορά όλοι δώσανε το κομμάτι ακριβώς που χρειαζότανε για να γίνει μια τέτοια ταινία. Ο Gerard Butler μπορεί να μην εντυπωσίασε τόσο όσο είχε στους 300 σαν Λεωνίδας αλλά πιστεύω ότι του πάει πολύ το στυλάκι του απατεωνίσκου και μακάρι να τον δούμε πάλι σε κάτι παρόμοιο. Έκπληξη του έργου ο Toby Kebbell ο οποίος μάλλον ξεχώρισε ευχάριστα, και πώς να μην το έκανε ως ο αληθινός RocknRolla.
Ο Guy Ritchie ηθελημένα προφανώς αντέγραψε τον εαυτό του (και πώς να αντισταθεί στον πειρασμό μετά τις Καπνιστές Κάννες) αλλά το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό ώστε να παραβλέπουμε το γεγονός ότι κάτι μας θυμίζουν όλα αυτά. Άλλωστε η σκηνοθεσία με την τρομερή “λάθος” χρήση της κάμερας και με την ανάπτυξη εξίσου πολλών διαφορετικών χαρακτήρων, αφήνοντας να διαλέξει ο καθένας τον δικό του πρωταγωνιστή, είναι και πάλι εδώ.
1 σχόλια:
O RocknRolla οντως πολυ ωραιος.Η ταινια κατωτερη των προσδοκιων που ειχα μετα απο κριτικες που ακουσα.
Δημοσίευση σχολίου