Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του “The Flying Club Cup”, οι Beirut επιστρέφουν με το τρίτο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ τους, με τίτλο “The Rip Tide”. Ένα “The Flying Club Cup” που έκανε το συγκρότημα από τις Ηνωμένες Πολιτείες γνωστό σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι Beirut χαρακτηρίζονται για την πολυπολιτισμικότητα στη μουσική τους και ιδιαίτερα για τα πνευστά τους. Έτσι, ο τρίτος δίσκος, όπου αν και αναμενόταν με ανυπομονεσία από τους φαν της μπάντας, ήρθε εντελώς ξαφνικά στα μέσα του καλοκαιριού.
Το “The Rip Tide” δεν ξεφεύγει πολύ από το μουσικό φάσμα που μας είχε συνηθίσει το 6μελές γκρουπ. Τα 9 τραγούδια του δίσκου δένουν όμορφα μεταξύ τους, ωστόσο δεν σε κουράζουν, αφού η συνολική διάρκεια είναι μονάχα μισή ώρα. Για τη συγκεκριμένη μουσική, τέτοια διάρκεια δεν είναι άσχημη διότι υπάρχει ο κίνδυνος κούρασης και βαρεμάρας. Πρέπει να είσαι μεγάλος φαν της Balkan και folk μουσικής για να μην κουραστείς να ακούς συνεχώς ένα χαλαρό τέμπο, όπως και αυτό που παρουσιάζουν οι Beirut.
Ελάχιστα κομμάτια σου μένουν, με τα υπόλοιπα να υποστηρίζουν τον δίσκο μεν, αλλά να μην μπορούν να ξεχωρίσουν δε. Πρώτη στάση στο άλμπουμ είναι το “East Harlem”, ένα όμορφο κομμάτι το οποίο, φυσικά, απογειώνεται με την απαλή φωνή του Zach Condon. Στη συνέχεια, ακούμε το “Goshen”, όπου ξεκινάει ήρεμα και συνεχίζει με το όμορφο τέμπο που δίνουν τα κρουστά. Ίσως, το ομορφότερο κομμάτι του δίσκου αποτελεί το ομώνυμο τραγούδι, που ειναι και το μεγαλύτερης διάρκειας. Συνεχείς εναλλαγές με τα πνευστά να μπαίνουν, να βγαίνουν και να ξαναμπαίνουν, ενώ τα κρουστά κράτανε τον όμορφο ρυθμό που είχαν από το “East Harlem”. Το “Vagabond” είναι το πιο ευχάριστο τραγούδι και είναι ένα από τα λίγα κομμάτια που ξεχωρίζουν.
Οι Beirut ειναι παντός καιρού. Τους ακούς μες στο κατακαλόκαιρο και τη ζέστη. Τους ακούς, όμως, και τον χειμώνα, με τη μουσική τους να σε παρασέρνει. Το “The Rip Tide” δεν είναι ο δίσκος που θα μείνει στην ιστορία της μουσικής για το 2011, ωστόσο δεν είναι κακός. Είναι ένα ευχάριστο μισάωρο όμορφης και ατμοσφαιρικής μουσικής. Και μελωδίες σαν αυτές των Beirut δεν βρίσκουμε συνέχεια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου