Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το τέταρτο ΕΡ του με τον τίτλο “Letur Lefr”, το οποίο προξένησε μια δυσαρέσκεια στις τάξεις των οπαδών του. Με τα έξι κομμάτια που κυκλοφόρησε θέλησε να κάνει μια στροφή στην μουσική του, βάζοντας την ηλεκτρονική μουσική και το hip hop περισσότερο στα τραγούδια του σε σύγκριση με προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές του που χαρακτηρίζονταν από εξαιρετικούς ροκ ήχους. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το εγχείρημά του δεν πέτυχε αφού στην ουσία το ΕΡ ήταν ένα άσχημο συνοθύλευμα μεταξύ ανισόρροπων ηλεκτρονικών μελωδιών και beats. Δύο μήνες αργότερα, ο John Frusciante κυκλοφορεί ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ που τιτλοφορείται “PBX Funicular Intaglio Zone”.
Και σε αυτό τον δίσκο, ο Νεοϋορκέζος καλλιτέχνης χρησιμοποιεί πολύ το συνθεσάϊζερ και αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία εμμένοντας σε αυτή την κίνησή του να στραφεί προς άλλα μουσικά μονοπάτια. Όπως και στο artwork του άλμπουμ, που έχει επιμεληθεί ο ίδιος ο Frusciante, το οποίο και εδώ θυμίζει ζωγραφιά μικρού παιδιού, όπως και στο προηγούμενο δίσκο του. Η πρώτη ακρόαση έχει καλά και κακά αποτελέσματα. Τα καλά είναι ότι ο δίσκος δεν θυμίζει τόσο πολύ το προηγούμενο ΕΡ και οι μελωδίες του είναι αρκετά πιο «εύπεπτες». Τα κακά είναι ότι και πάλι ο συνδυασμός διαφορετικών ήχων δημιουργούν αναπόφευκτα μια κάποια σύγχυση σε αυτόν που το ακούει. Εδώ ο πρώην κιθαρίστας των Red Hot Chili Peppers (I’m With You) έβαλε περισσότερη ηλεκτρική κιθάρα και κρουστά, γι’ αυτό ίσως τα 10 τραγούδια του δίσκου ακούγονται με ευχαρίστηση χωρίς να ξενίζουν, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων όπου πραγματικά χάνεις την μπάλα με τις κάπως άστοχες εναλλαγές των πολλών διαφορετικών μελωδιών. Άλλο ένα «πλεονέκτημα» της συγκεκριμένης κυκλοφορίας – πάντα σε σύγκριση με την προηγούμενη δουλειά – είναι ο στίχος που έχουν τα περισσότερα κομμάτια και έτσι δεν κουράζει η πολύπλοκη μουσική.
Το “PBX Funicular Intaglio Zone” είναι σαφώς το καλύτερο δείγμα που έχει να επιδείξει ο John Frusciante από τότε που ξεκίνησε να κάνει την αλλαγή στις μουσικές του. Το ότι ο ίδιος παίζει όλα τα όργανα του άλμπουμ, ο ίδιος έχει επιμεληθεί την συσκευασία του δίσκου, ο ίδιος είναι παραγωγός και φυσικά ο ίδιος έχει γράψει όλα τα τραγούδια σημαίνει πως ο συγκεκριμένος δίσκος μόνο πρόχειρος δεν μπορεί να θεωρηθεί. Με λίγο κόπο και πίεση, ίσως βρεις κάποια σημεία μέσα από το άλμπουμ που θα σε ενθουσιάσουν και θα σε κάνουν να τα ξανακούσεις. Μάλλον πολλοί θα αναπολούν κάποιες προηγούμενες δουλειές του Frusciante, όπως το εξαιρετικό “The Empyrean”.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου