Εδώ και πέντε χρόνια χτίζουν για τα καλά ένα πολύ καλό όνομα στην βρετανική μουσική σκηνή. Το 2008 με το “Antidotes” προκάλεσαν εντύπωση για να έρθει το δεύτερο άλμπουμ δύο χρόνια αργότερα και να εδραιώσει ακόμη περισσότερο το όνομά τους στην indie και alternative rock. Τα τραγούδια τους σε τραβούν αμέσως με την δυναμική που έχουν και ταυτόχρονα την χορευτική διάθεσή τους. Οι Foals, λοιπόν, έχοντας στην πλάτη τους δύο αρκετά καλούς δίσκους και με πολύ υψηλές θέσεις στα charts, επιστρέφουν φέτος με την τρίτη δισκογραφική τους δουλειά, με τον τίτλο “Holy Fire”.
Το ενδιαφέρον για τους Foals γίνεται μεγαλύτερο καθώς ο frontman της μπάντας είναι ελληνικής καταγωγής. Ο Γιάννης Φιλιππάκης είναι η ψυχή του βρετανικού συγκροτήματος, το οποίο φέτος θέλει να πραγματοποιήσει το επόμενο βήμα που θα το πάει ακόμα πιο ψηλά σε μουσικό επίπεδο. Το “Holy Fire” ξεκινάει πολύ δυνατά με τις ηλεκτρικές κιθάρες να παίρνουν φωτιά και τα κρουστά να βουϊζουν ακόμα στα αυτιά σου. Το ορχηστρικό “Prelude” και το “Inhaler” ανοίγουν την αυλαία με απίστευτο δυναμισμό και γενικά εξαιρετικό τρόπο αφού είναι ένα καλό σημάδι για την συνέχεια. Εκεί, όπου συναντάμε το “My Number”, το οποίο αλλάζει άρδην το μουσικό ύφος των πρώτων λεπτών του άλμπουμ. Μπαίνουμε σε καθαρά πιο χορευτικά μονοπάτια δικαιολογώντας τον όρο dance που χαρακτηρίζει τα κομμάτια του συγκροτήματος.
Στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνεται και η συνέχεια του δίσκου. Δηλαδή pop rock μελωδίες και πιο «ήρεμες» κιθάρες. Οι Foals γνωρίζουν πολύ καλά πώς να σε εντυπωσιάσουν με τέτοιες μουσικές. Απλώς γύρισε λίγα χρόνια πίσω και άκου τους προηγούμενους δίσκους τους για να καταλάβεις πως οι τύποι το έχουν. Τραγούδια όπως το “Everytime” και “Milk & Black Spiders” είναι τουλάχιστον κολλητικά. Ωστόσο, είναι απορίας άξιον πώς το 5μελές γκρουπ διάλεξε να ανοίξει και να κλείσει τον δίσκο του με κάτι διαφορετικό από ότι το έχουμε συνηθίσει. Στο κλείσιμο του άλμπουμ επιστρέφουμε στην αρχή, δηλαδή βαριές κιθάρες και δυνατά φωνητικά, με εξαίρεση το “Stepson”. Το “Holy Fire” είναι ένας πολύ καλός δίσκος με κομμάτια που μένουν. Αν βγάλουμε στην άκρη την ακατανόητη κίνηση αλλαγής μουσικού ύφους σε αρχή και τέλος, τότε μιλάμε για μια αρκετά άρτια δισκογραφική δουλειά που αξίζει πολλές ακροάσεις.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου