Blancanieves

O Antonio Villalta είναι ένας από τους μεγαλύτερους ταυρομάχους την δεκαετία του 1920 νεώ το όνομά του έχει γίνει θρύλος. Σε μια ταυρομαχία πέφτει θύμα του ταύρου, με αποτέλεσμα να διακομιστεί αμέωσς στο χειρουργείο και τελικώς να μείνει παράλυτος για την υπόλοιπη ζωή του. Η έγκυος γυναίκα του γεννάει αλλά με το που έρχεται στη ζωή η κόρη τους πεθαίνει, με το κοριτσάκι να μεγαλώνει με μια πολύ κακιά μητριά. Η μικρή Carmen, μην αντέχοντας την τυραννία της μητριάς της, το σκάει από το σπίτι και στον δρόμο της θα συναντήσει ένα θίασο επτά νάνων ταυρομάχων. Θα τους ακολουθήσει και έκτοτε το μέλλον θα της επιφυλάσσει δόξα αντάξια του ταυρομάχου πατέρα της.

Ο Pablo Berger παρουσιάζει μια βωβή και ασπρόμαυρη διασκευή της Χιονάτης. Εντυπωσιάζεσαι με το πόσο καταφέρνει η ταινία να σε τραβήξει παρόλο που χρησιμοποιούνται μέσα μιας πολύ παλιάς εποχής του κινηματογράφου. Πολλοί ενθουσιάστηκαν με το περσινό “The Artist” που σάρωσε στα Όσκαρ και ήταν και αυτό βωβό. Φέτος το “Blancanieves” έρχεται από την Ισπανία έχοντας ήδη αρκετά διεθνή βραβεία στην πλάτη του. Δικαίως, αφού για μιάμιση ώρα έχει την εξουσία να σε συνεπάρει. Μπορεί το σενάριο να είναι κάπως ρηχό – μην ξεχνάμε ότι βασίζεται εξ ολοκλήρου στο γνωστό παραμύθι – ωστόσο η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι φανταστική.

Ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας της Χιονάτης είναι οι πρωταγωνίστριες. Η Carmen είναι το λιγότερο τρομερή και στις δύο ηλικίες της, παιδική και ενήλικη, ενώ η κακιά μητριά, που παίζει βασικό ρόλο στην ταινία, είναι αρκετά καλή. Επίσης, οι μουσικές που στολίζουν το βωβό φιλμ ταιριάζουν απόλυτα με τις εκπληκτικές φωτογραφίες και τα πλάνα. Το “Blancanieves” φέρνει ξανά τον βωβό κινηματογράφο κοντά μας. Θα προτιμούσα, όμως, η Χιονάτη να ήταν καλύτερα και πιο ανατρεπτικά διασκευασμένη.

Posted in: drama,Movies,Pablo Berger,Review