Ξεκίνησε την δισκογραφική της πορεία με τους P.S Eliot, ένα συγκρότημα που έπαιζε κάτι μεταξύ punk και pop μουσικών. Η εν λόγω μπάντα πραγματοποιεί διάλειμμα και η μία εκ των δίδυμων αδερφών, που συμμετείχαν στην μπάντα, αποφασίζει να ακολουθήσει σόλο πορεία στο μουσικό στερέωμα. Έτσι, η Waxahatchee κλείνεται στο παιδικό της δωμάτιο και ηχογραφεί το “American Weekend”, το οποίο αποτέλεσε και τον πρώτο της δίσκο στις αρχές του 2012. Φυσικά, οι πωλήσεις από ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε εντελώς ανεξάρτητα δεν εκτοξεύθηκαν στα ύψη, ωστόσο η καλλιτέχνις από το Brooklyn εντυπωσίασε αρκετούς και σταδιακά το όνομά της αποκτούσε ένα «βάρος». Για να φτάσουμε ένα χρόνο και ένα μήνα αργότερα για να ξανατρακάρουμε πάνω στην Waxahatchee και την δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά, με τον τίτλο “Cerulean Salt”.
Το Waxahatchee (πραγματικά δεν γράφεται ούτε προφέρεται εύκολα) είναι το καλλιτεχνικό όνομα της Katie Crutchfield, η οποία δείχνει αρκετά ώριμη μουσικά, ήδη από τον δεύτερο δίσκο της. Στην ουσία ακολουθεί παρόμοια πορεία με την μπάντα της. Δηλαδή στο “Cerulean Salt” θα ακούσεις ένα κράμα από punk μελωδίες με χοντροκομμένες pop πινελιές, μπαλάντες αποτελούμενες από γλυκά φωνητικά αλλά και μουσικές στραμμένες προς το folk. Το άλμπουμ περιλαμβάνει 12 τραγούδια με την συνολική διάρκειά του όμως να είναι κάτι παραπάνω από το μισάωρο. Επομένως, η πρώτη ακρόαση του δίσκου περνάει χωρίς να το καταλάβεις καν αλλά με πολύ καλές εντυπώσεις, με αποτέλεσμα η δεύτερη φορά να είναι αναπόφευκτη.
Η αρχή του δίσκου είναι πολύ καλή με το “Hollow Bedroom” να πραγματοποιεί εισαγωγή με την παρέα της μοναχικής κιθάρας και στο τέλος να κάνει την εμφάνισή της η παραμορφωμένη ηλεκτρική, δίνοντας τον απαραίτητο δυναμισμό. Όπως κλείνει το εναρκτήριο κομμάτι έτσι συνεχίζει το δεύτερο, “Dixie Cups and Jars”, με το σχετικά γρήγορο και μονότονο τέμπο που ακολουθεί η ηλεκτρική κιθάρα. Η «ηλεκτρική» pop συνεχίζεται και στο “Lips and Limbs” ενώ με το “Brother Bryan” η νεαρή τραγουδοποιός ηρεμεί κάπως τα μουσικά κύματα. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με το “Tangled Envisioning” μέχρι να έρθει το παραμορφωμένο “Misery Over Dispute” με τον εκπληκτικό ρυθμό του. Στο ίδιο ύφος κυμαίνονται και τα επόμενα κομμάτια που οδηγούν προς το κλείσιμο του δίσκου. Έτσι, τα “Waiting” και “Peace and Quiet”, που εντυπωσίαζουν με την δυναμική τους, φέρνουν το τελευταίο “You’re Damaged”, το οποίο κλείνει το άλμπουμ με την παρουσία μιας ακουστικής κιθάρας μόνο.
Η Waxahatchee ηχογράφησε έναν αρκετά καλό δίσκο. Το μοναδικό άσχημο σημείο είναι πως τα περισσότερα κομμάτια διατηρούν τον ίδιο ρυθμό, χωρίς να είναι πολυεπίπεδα. Πολύ καλός ρυθμός αλλά μονότονος. Παρόλο αυτά, το “Cerulean Salt” είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται ευχάριστα, χωρίς να κουράζει και δείχνει πως η Waxahatchee διαθέτει όλα τα φόντα για να συνεχίσει και εξελίξει τις μουσικές της, προσφέροντας κάτι ακόμα παραπάνω από τις μέχρι στιγμής δισκογραφικές της δουλειές.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου