false

Ο λαός της Χιλής του 1988 βρίσκεται απέναντι σε μια κρίσιμη απόφαση για την συνέχεια της χώρας. Θα κληθεί να ψηφίσει μονολεκτικά με ένα «ΝΑΙ» ή ένα «ΟΧΙ». Ναι, αν θέλει να συνεχιστεί η δικτατορία του Pinochet, ο οποίος αρχίζει και δέχεται μεγάλη πίεση από τους Χιλιανούς και όχι, αν θέλει να πραγματοποιηθούν δίκαιες εκλογές και τελικά να πέσει το καθεστώς της δικτατορίας μετά από 20 χρόνια. Ο Rene Saavedra είναι ένας διαφημιστής που θα επιλεγεί για να στήσει την καμπάνια του «ΟΧΙ» και μέσω εκείνης να προσπαθήσει να πείσει τον λαό να γυρίσει σελίδα στην ιστορία της Χιλής. Ωστόσο, αυτό δεν θα είναι καθόλου εύκολο καθώς τα καθεστωτικά όργανα παρακολουθούν τις προσπάθειές του φτάνοντας σε σημείο να ανησυχεί ακόμα και για την ζωή της οικογένειάς του.

Το «Νο» αποτέλεσε την φετινή επιλογή της Χιλής για τα Όσκαρ και δικαιώθηκε, μιας και η ταινία μπήκε στην τελική πεντάδα των υποψηφιοτητων για το καλύτερο ξενόγλωσσο φιλμ. Ο Pablo Larrain, όπως στην προηγούμενη ταινία του “Post Mortem”, καταπιάνεται και εδώ με την δικτατορία του Penochet που κράτησε πολλά χρόνια στην Χιλή. Βάζοντας αυθεντικά πλάνα από τα γεγονότα της τότε εποχής, ο σκηνοθέτης μας βάζει γρήγορα στο κλίμα της παλιάς Χιλής. Αυτό το κάνει με αριστουργηματικό τρόπο και με την χρησιμοποίηση μιας παλιάς Sony κάμερας που πρωτοβγήκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 θέλοντας να μας γυρίσει αρκετά χρόνια πριν.

Η ταινία είναι πολύ όμορφα σκηνοθετημένη ενώ, εκτός του ότι κάνει ακόμα πιο γνωστή την ιστορία της Χιλής στον παγκόσμιο χάρτη, καταφέρνει ταυτόχρονα να σε κρατήσει. Αρκετές φορές διατηρεί εξαιρετικά το σπασπενς διαφοροποιώντας το φιλμ από ένα κοινότυπο ντοκιμαντέρ. Επίσης, ο Gael Garcia Bernal στο ρόλο του οργανωτή της καμπάνιας είναι πολύ καλός χωρίς πολλές φανφάρες στο παίξιμό του και με αρκετό συναισθηματισμό. Αξίζει να σημειωθεί πως η μουσική επένδυση της ταινίας προφανώς ανήκει σε μια παλαιότερη εποχή αλλά ο Larrain γνωρίζει καλά την τέχνη και παρουσιάζει τις ιδέες του τότε συρμού στο σήμερα χωρίς να γίνεται αντιαισθητικός.

Το «Νο» κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του φεστιβάλ Καννών αλλά και το βραβείο κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Δεν χρειάζεται να είσαι πολιτικοποιημένος για να το δεις. Το 2ωρο κυλάει όμορφα και δύσκολα βγάζεις το «Νο» εκτός της λίστας με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Posted in: drama,Gael Garcia Bernal,history,Movies,Pablo Larrain,Review