Τι καλύτερο από το να ενώνονται μεγάλοι καλλιτέχνες και να ηχογραφούν όλοι μαζί ένα δίσκο. Ο ανήσυχος πάντα μουσικά Mick Jagger, παρά τα πολλά του χρόνια, δεν λέει να καθίσει και δημιουργεί ένα προτζεκτ, το οποίο ονομάζεται Superheavy. Σε αυτό το εγχείρημα τον πλαισιώνουν άλλοι τέσσερις καταξιωμένοι καλλιτέχνες. Η Joss Stone με την βελούδινη και soul φωνή της, ο Allah Rakha Rahman, ο Ινδός με αμέτρητες συμμετοχές σε soundtracks, ο κιθαρίστας David Stewart και ο Damian Marley, ο νεότερος γιος του θρυλου της reggae, Bob Marley. Αυτοί οι πέντε καλλιτέχνες, λοιπόν, ένωσαν τις δυνάμεις τους για να κυκλοφορήσει φέτος το ομώνυμο άλμπουμ του σχήματος.
Το “Superheavy” που ανοίγει τον δίσκο σε προετοιμάζει για κάτι αξιόλογο στη συνέχεια. Βέβαια, αυτό μην το δένεις και κόμπο. Το πρώτο single είναι το “Miracle Worker” όπου κινείται σε reggae μονοπάτια και με την Stone να το απογειώνει, με τα φωνητικά της. Δυνατή στιγμή αποτελεί το “Energy”, με το ρεφρέν να τα δίνει όλα. Στη συνέχεια, μεταφερόμαστε προς την ανατολίτικη μεριά με το “Satyameva Jayathe”. Κάπου στη μέση του δίσκου συναντούμε και μια μπαλάντα, η οποία ίσως να πήγαινε άπατη αν δενείχε τα φωνητικά του Jagger. Ωστόσο, δεν αποτελεί κάτι τρομερό. Γενικά, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι κάτι το τρομερό, με τραγούδια μετριότητας και συνθέσεις, μάλλον πρόχειρες. Δε γνωρίζω πόσο χρειάστηκε για να δημιουργηθεί ο συγκεκριμένος δίσκος, αλλά αυτό που ακούγεται από την πρώτη ακρόαση δείχνει να είναι ετοιματζίδικο.
Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ο κανόνας, πως όταν συναντιούνται τεράστια ονόματα του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος, κάτι δεν θα πάει καλά. Γνωστό ότι οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες έχουν γράψει την δική τους ιστορία με χρυσά γράμματα στη μουσική βιομηχανία, αλλά στο σύνολό τους μάλλον γίνεται το αντίθετο. Το “Superheavy” μπορεί να χαρακτηριστεί αποτυχία, ενώ βαδίζει ίσως προς τη λίστα με τις αδιάφορες δισκογραφικές δουλειές του 2011.
Το “Superheavy” που ανοίγει τον δίσκο σε προετοιμάζει για κάτι αξιόλογο στη συνέχεια. Βέβαια, αυτό μην το δένεις και κόμπο. Το πρώτο single είναι το “Miracle Worker” όπου κινείται σε reggae μονοπάτια και με την Stone να το απογειώνει, με τα φωνητικά της. Δυνατή στιγμή αποτελεί το “Energy”, με το ρεφρέν να τα δίνει όλα. Στη συνέχεια, μεταφερόμαστε προς την ανατολίτικη μεριά με το “Satyameva Jayathe”. Κάπου στη μέση του δίσκου συναντούμε και μια μπαλάντα, η οποία ίσως να πήγαινε άπατη αν δενείχε τα φωνητικά του Jagger. Ωστόσο, δεν αποτελεί κάτι τρομερό. Γενικά, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι κάτι το τρομερό, με τραγούδια μετριότητας και συνθέσεις, μάλλον πρόχειρες. Δε γνωρίζω πόσο χρειάστηκε για να δημιουργηθεί ο συγκεκριμένος δίσκος, αλλά αυτό που ακούγεται από την πρώτη ακρόαση δείχνει να είναι ετοιματζίδικο.
Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ο κανόνας, πως όταν συναντιούνται τεράστια ονόματα του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος, κάτι δεν θα πάει καλά. Γνωστό ότι οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες έχουν γράψει την δική τους ιστορία με χρυσά γράμματα στη μουσική βιομηχανία, αλλά στο σύνολό τους μάλλον γίνεται το αντίθετο. Το “Superheavy” μπορεί να χαρακτηριστεί αποτυχία, ενώ βαδίζει ίσως προς τη λίστα με τις αδιάφορες δισκογραφικές δουλειές του 2011.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου