Evil Dead

Η Μία είναι εξαρτημένη από τα ναρκωτικά και ζητά από τους φίλους της να την βοηθήσουν. Έτσι, μαζί με τους 4 φίλους της, αποφασίζει να κλειστεί στο εξοχικό της για μερικές μέρες, μακριά από της καταχρήσεις, με την ελπίδα να αποτοξινωθεί. Το εξοχικό της όμως δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια παρατημένη καμπίνα στην καρδιά ενός αφιλόξενου δάσους, μέσα στην οποία μάλιστα ανακαλύπτουν πως είχε τελεστεί κάποια περίεργη τελετή ενώ βρίσκουν και ένα περίεργο βιβλίο. Όταν ένα από τα παιδιά ξεκινήσει να διαβάζει τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, θα καταλάβουν πως πρέπει να παλέψουν για την επιβίωσή τους.

Ο Sam Raimi είχε φέρει τεράστια αναστάτωση και ουσιαστικά διαμόρφωσε όσο λίγοι το συγκεκριμένο είδος κινηματογράφου με την ταινία του, The Evil Dead, το μακρινό 1981. Τώρα, παραπάνω από 30 χρόνια μετά, ο ίδιος ο Raimi επιστρέφει και διαλέγει τον Ουρουγουανό ανερχόμενο σκηνοθέτη Fede Alvarez για να μεταφέρει ξανά την ταινία θρύλο στην μεγάλη οθόνη. Το σενάριο παραμένει αρκετά κοντά στο πρωτότυπο, θέτοντάς το κατά τρόπον remake του, ενώ η ποσότητα αίματος παραμένει άφθονη.

Αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς απευθείας είναι η σχετική έλλιψη του χαρακτηριστικού χιούμορ του Sam Raimi, σήμα κατατεθέν όλων των ταινιών του και ειδικά των Evil Dead, από την σκηνοθεσία του Alvarez. Το “καινούριο” Evil Dead είναι πιο σοβαρό και, το περισσότερο γέλιο βγαίνει λόγω της σύγκρισης με το παλιό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς λίγα έργα πια τολμούν τον αυτοσαρκασμό που θυμόμαστε από την παλιά τριλογία. Αντίστοιχα βέβαια, τα εφέ πια είναι πολύ καλύτερα και οι σκηνές πολύ πιο αληθοφανείς. Επίσης, το cast κρίνεται αξιοπρεπές, αν και εξαρχής όλοι ξέρουμε την κατάληξη του καθενός.

Το Evil Dead είναι ένα αξιόλογο κάτι-σαν-remake που τουλάχιστον οικονομικά πέτυχε τον σκοπό του χωρίς να θεωρηθεί “αρπαχτή”. Σίγουρα δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να φτάσει το cult classic πρωτότυπο αλλά κάτι τέτοιο πια θεωρείται πολύ δύσκολο. Με το sequel να έχει ήδη ανακοινωθεί, φαίνεται πως το Evil Dead επέστρεψε για να το γνωρίσει και η νέα γενιά, έστω και σε αυτή την πιο ήπια μορφή.

Posted in: horror,Movies,Review,Sam Raimi